Outras Xenofobias

Xenofobia, a hostilidade ós estranxeiros "parece" non estar de moda por sorte na meirande parte da poboación, ser xenófobo parece propio doutros estadios de evolución ou dun nivel de intelixencia ou coñecementos baixo.Aínda así nesta sociedade hai "intolerancias" que coido son tan rexeitables como a xenofobia clásica porque constitúen un xeito irracional de excluír a alguén por ser doutra "raza" entendendo por tal non a clásica senón simplemente ser distinto ou ter unha procedencia distinta...imaxino que pode haber unha gran tipoloxía e casuística, eu hoxe só quero comentar unha delas.
Unha compañeira de traballo faloume de que hai uns días un antigo coñecido deles de visita pola cidade abandonou a cafetería onde estaban porque falaban en galego¿?,polo visto as súas últimas palabras foron "me voy porque aquí huele a gallego"... isto podería ser unha anécdota, pero tamén outro coñecido cercano contoume de que en Vigo unha señora abandonou unha ANPA neste curso porque nas reunións usábase "normalmente" o galego.Fai como vintecinco anos nun claustro no que eu estaba unha profesora de fora ergueu a man e dixo que por favor falaran en Español, Bieito Ledo que daquela era concelleiro de cultura e estaba alí díxolle que non ía a cambiar de idioma na súa propia terra , que era un dereito que tiña.Seguramente esta profesora marchou algún tempo despois de Galicia tamén por estas cousas.Todos temos referencias sobre o idioma e situacións nas que uns parecen non aceptar a libertade-lingüística neste caso- dos outros.Serrat fai pouco cando lle preguntaron en que idioma lle gustaba máis expresarse contestou : naquel no que me prohiban facelo...
E difícil ser tolerante con aqueles que precisamente teñen xenofobia idiomática contra os galegos eu non podo comprender ou entender estas posturas dende un pusto de vista racional e só podo atribuírlle unha orixe antropolóxica xenófoba que por suposto habería que erradicar.Penso que os partidos políticos democráticos deberían facer calar ou polo menos illar a aqueles que pretenden que un idioma non poda ser falado e usado prioritaria mente na propia terra que o pariu porque nin dende ningún punto de vista cultural,educativo,social, ou incluso económico pode ser defendible con honestidade. Só cun presuposto de que o galego é inferior ó outro podo entender-que non tolerar- que algúns ergan bandeiras en contra da nosa cultura.Por iso eu tampouco usarei nunca o idioma como arma e aceptarei que me falen do xeito que se sintan mellor sempre que respeten sinceiramente a cultura e o idioma da terra que me veu nacer .

INFORME PISA

Imaxino que o informe PISA non sae gratis, non sei se unha empresa ten ese cometido.O que me cabrea profundamente é que todo o que xa sabemos por activa e por pasiva os profesionais da educación veña en titulares de prensa nestes días grazas o "Informe PISA".Deste xeito estamos a contemplar un novo capítulo do I+D+I na educación deste país que consiste en ignorar que dentro do sistema educativo hai xente moi competente para emitir sen cobrar informes baseados nunha experiencia intensa e real con propostas de solucións acordes cos problemas.Parece neste país que se ven de fora ou dun organismo alleo temos que prestarlle atención pero o que dende aquí denunciamos os que temos posto o "mono" de traballo pouco vale.Así o tema de que os "repetidores" son os que baixan a media ou que os directores dos centros deberían poder influir algo no límite á incompetencia dalgúns non precisaban de informe PISA algún pois é de sentido común e de dominio público dende fai tempo. No ecuador da miña vida profesional estou bastante defraudado porque segue primando o amiguismo e a burocracia , mentras non se aproveite o mellor profesional par o mellor posto ó marxe de afinidades doutro tipo este país segue sendo de segunda.É o que hai.

O Papa por mal camiño

Téñome por moi respectuoso coa igrexa, teño moi bós amigos curas e a miña experiencia como músico cantor de misas, intensa durante moitos anos da miña vida por diversas parroquias de Vigo,Mos,Porriño ou Ponteareas foi gratificante.Teño tamén-creo- unha grande sensibilidade e outra vez respecto pola moita xente que sinte de verdade a fe e ten na igrexa unha fonte de ilusión e alimento espiritual a diario...todo isto non quita para que reciba con moito desacougo as manifestacións do Pontífice na súa visita a Santiago...non podo comprender, ou si, como se pode dicir "gratuitamente" que España é un país prácticamente poseído polo demo no que o laicismo por unha sorte de maxia inexplicable apodérase día a día da xente...comparando ademáis o que pasa agora co que pasou nos anos trinta antes da guerra civil...Eu non daba crédito...por que non hai unha reflexión das causas de ese laicismo en España?, non terán que ver algo os católicos nisto?non podería facer unha chamada ós fieis para que convenzan os seus veciños laicos de que "hai outro camiño"?, onde está esa chamada ó apostolado no que se basea o cristianismo? que fan os cristiáns en España por captar adeptos?que fan ben ou mal os políticos máis achegados o catolicismo neste país?,que fan os curas,bispos e arzobispos españois que non son quen de estabilizar cando menos o número de fieis?que temas afastan á igrexa católica da xente na actualidade?...
O evanxeo ten episodios ben claros que teñen pouco que ver có talante papal nesta viaxe á península ibérica."quen esté libre de pecado que tire a primeira pedra", "a parábola do fillo pródigo","o episodio da muller adúltera" e outros moitos mostran unha filosofía cristián da comprensión e o perdón ainda para aqueles que con máis claridade viven no "pecado",por iso non podo comprender como o representante divino lonxe de perdoar ós pecadores parece que non ten problema en incitar a tirar a primeira pedra, xusto o que Xesucristo evitou sempre....pero é que ademáis en España a igrexa ten unha historia recente moi particular que "quizais" explica en parte o presente, porque noutros lugares a igrexa está situada a carón dos que sofren, na España de Franco, onde estaban?, onde están agora?

Quen canta no teu fogar?

A pregunta que serve de título as seguintes reflexións pode ter, e ten, múltiples intencións, porque un fogar no que se canta habitualmente é un fogar sen dúbida no que a música ocupa un lugar porque se da o clima axeitado.

Fai agora dez anos fixen unha enquisa ó meu alumnado de secundaria sobre este particular.O achádego foi comprobar como en dous de cada dez fogares( no 20% do total) ningúen cantaba, o que xa me preocupou daquela e provocou que escribira e publicara un artigo.Acabo de facer outra enquisa o meu alumnado nun centro de secundaria que dista tres mil metros do outro.O resultado é francamente abraiante por negativo xa que os alumnos declaran que ninguén canta no seu fogar na metade dos casos...Que está pasando?...Podemos aquí dar varias e razoables explicacións pero o pior é que o resultado é o que é: a paulatina desaparición do hábito de cantar nas familias do noso país.Esta sociedade do benestar para algúns máis que para outros, provoca en tódolos ámbetos, o musical incluido, o consumo pasivo e menos dende logo a creatividade, o arte, a música, a canción.Hai que estar todo o día cos auriculares nas ourellas intentando escoitar os centos de melodías que un pode baixar pola rede, pero cantar é algo que só poden facer profesionais...A desaparición do hábito de cantar é un síntoma máis da enfermidade desta sociedade, os profesores de música temos agora máis razón de ser que nunca porque quizais podemos ser os únicos que provoquen esa actividade nas vidas dos nenos e nenas- homes e mulleres do futuro-a mín non me gustaría que os meus netos viviran nun fogar onde ninguén cantara nunca.E a vós?

ANA KIRO : A ESTRELA DO POP GALEGO

Non tiven a oportunidade de coñecer persoalmente a Mª Dolores Casanova (Ana Kiro), pero dende que decidín investigar a fondo as gravacións da música galega a miña percepción desta muller mudou totalmente...No ambiente quizais "purista" ou máis achegado á música tradicional ou folk, a música lixeira galega encarnada perfectamente na súa vertente feminina en Ana Kiro, non tiña demasiados entusiastas. É certo que nos finais da época franquista o pop galego podía actuar de contrapeso a esa canción galega de protesta visible no colectivo de "Voces Ceibes", pero tamén é certo que os artistas galegos que libremente elixiron a vía Pop para manifestar a súa galeguidade non eran en absoluto colaboradores políticos da ditadura ainda que esta poidera usalos nalgún momento, Bernardo Xosé (agora membro do grupo "A Roda") pode ser outro exemplo deste comentario, el mesmo confesoume como ser "popeiro galego" naqueles tempos significaba certo ninguneo cara a eles por parte dos que crían naquel contexto que había que ser belixerante cantando en galego...Sexa así ou non eu fun coñecendo pouco a pouco a realidade sonora, musical e artística desta muller grazas as moitísimas gravacións que dela se teñen editado, primeiro con Belter, logo con Olympo e despois con outras e por ela mesma.No meu arquivo é a que ten o primeiro posto de edicións discográficas na música galega xa que a día de hoxe contabilizo 41 edicións discográficas distintas, prácticamente o dobre que outro exemplo da música galega senlleiro: Milladoiro.Así as cousas non queda máis remedio que recoñecer obxectivamente a Ana Kiro o seu gran peso específico no apartado Pop feminino no que ela é a estrela sin paliativos na historia da música galega.O marxe de gustos ou afinidades a súa aportación á música e a cultura galegas ten unha trascendencia indiscutible e será sempre unha referencia inexcusable.Grazas Ana Kiro.Seguirás con nós para sempre.
Xaime Estévez

SOTO DEL REAL

Si me preguntaran cuál ha sido la experiencia pedagógica más especial en mis casi 30 años de profesión seguramente tendría que hablar de Soto del Real.En el verano de 2008 fui invitado por la Dra. Pilar Lago a participar en los cursos organizados por ella y por la UNED en este centro penitenciario madrileño, y así "tuve ocasión" de entrar por vez primera en una cárcel.Tenía que impartir unas sesiones sobre historia de la música y música popular a un auditorio formado por internos de ese centro en dos días consecutivos.No tenía ningún tipo de experiencia previa al respecto ni prejuicios de ningún tipo por lo que quizás viví especialmente esas jornadas.

Lo primero que llama la atención y te hace consciente de que accedes a un lugar diferente son los diversos controles por los que tienes que pasar (tres si mal no recuerdo) para por fin llegar al interior, recuerdo que tuve problemas para poder introducir la zanfona por las puertas giratorias. Una vez dentro y con el alumnado dispuesto a escuchar te percatas de que su aspecto es "normal" y hasta refinado en algunos casos y piensas que no es tan difícil-sino más bien todo lo contrario- que alguien se desvíe por alguna senda equivocada en un momento de su vida y vaya a parar ahí por un tiempo lo que te hace reflexionar y pensar

también que fuera habrá mucha gente que haya hecho más "merecimientos" que los que allí estaban en ese momento...

Supongo que el hecho de asistir a ese curso de sensibilización musical les estaba sirviendo para alcanzar lo antes posible la libertad y su reinserción, el caso es que a pesar de lo que estoy comentando había matices que hacían distinto aquel curso de otros a los que haya asistido.

Primero, que nadie tenía prisa por marchar de las sesiones lo que, podeis suponer, motiva un montón al docente porque le eleva automáticamente su autoestima profesional.Estaba claro que mi presencia allí era algo así como un viento de libertad y también caí en la cuenta de que en esos momentos ellos se sentían "libres" en aquella actividad que les hacía olvidar su cautividad, cautividad que seguramente volverían a recordar en el momento que saliesen de la charla .

Segundo, el interés que en general mostraban por lo que estaban escuchando, haciendo preguntas muy pertinentes y dejándome comprobar como algunos de ellos poseían un nivel cultural alto previo o adquirido allí mismo.Preguntas que continuaban una vez terminaba oficialmente el tiempo del curso. Recuerdo también que les impactó el sonido y plasticidad de la zanfona, instrumento que utilicé tanto para la sesión de historia de la música como para la de música popular.

Tercero, la participación en las actividades propuestas, especialmente en las que invitaban a cantar y a bailar.La profesora Pilar Lago supo magistralmente conducir sus sesiones (en las que yo también participé como un alumno más)y más de uno pasó de la perplejidad al regocijo de estar bailando con compañeros y compañeras (y con los profesores) en una auténtica fiesta que les estaba haciendo gozar de un día distinto y cercano quizás a los que les gustaría pasar en un futuro fuera de allí.

Me comentaron una vez que concluí mis clases que entre el alumnado había quien estaba a punto de salir y otros que cumplían condena por cuestiones muy serias, yo desde luego siempre les deberé gratitud a todos y a la Dra. Pilar Lago por haberme permitido compartir con ellos mi libertad.

A Gaita no Eido da Música 23 aniversario

Vai unha referencia do meu primer libro publicado xa que me pediron esta información.O libro que xa cumpre os 23 aniños é un referente ineludible na bibliografía para gaita galega existente e un material pedagóxico plenamente vixente na actualidade.Espero que siga sendo útil moito máis tempo.

A gaita no eido da música
Xaime Estévez Vila
Editorial
Vigo. Auto-edición, 1987
Descripción
Rústica; 180 páxs.; 21 x 30
ISBN / ref
84-404-0315-1

Sinopse

Este libro xorde da experiencia docente no Conservatorio Superior de Música de Vigo onde Xaime Estévez exerceu a docencia deste instrumento entre 1983 e 1988, substituíndo o que foi primeiro mestre de gaita galega dun Conservatorio Henrique Otero. Historicamente é o primeiro método para o ensino da gaita que trata sistematicamente aspectos didácticos e musicais específicos como por exemplo o manexo de fol ou a escritura correcta para gaita. Todas as pezas propostas en catro niveis de dificultade foron testadas pedagoxicamente nas súas propias clases polo que a súa pertinencia como repertorio pedagóxico é clara, sendo bibliografía xa clásica e imprescindible para calquera interesado na aprendizaxe da gaita con total vixencia e uso actual pese a terse editado por primeira vez no ano 1987 cando o profesor Estévez contaba só con vintetrés anos de idade.
Rubrican a importancia cultural e pedagóxica deste traballo a portada principal elaborada polo artista Francisco Mantecón, os gravados interiores polo pintor Miguel Fernández, a presentación feita no seu día deste libro polo insigne Xosé Filgueira Valverde, e o feito de estar prologado polo musicólogo José López Calo quen di literalmente:
“Este libro nació de las clases del autor en el Conservatorio de Vigo. Y este hecho explica la característica general del mismo : La claridad pedagógica que, justo es confesarlo, sobresale ampliamente respecto de otros métodos similares”.

(actualmente pola rede creo que podedes conseguilo en Arco Iris, Andel ou Limiar)

Amplificación Non Grazas/ No Gracias

AMPLIFICACIÓN, NON GRAZAS


Onte asistín a un festival de bandas de música : Bembribe, Matamá e Belesar foron as participantes, bandas populares que demostran a gran calidade da afección musical na nosa comarca, a profesionalidade dos seus directores e o ridículo que supón que o sur de Galicia careza dunha agrupación profesional de músicos ou dito de outro modo que a gran cidade galega, Vigo , permitase carecer dela. Esperemos que a algún político se lle ilumine a cabeza e poda levar a cabo esta asignatura pendente da cultura nas Rías Baixas…Pero agora non quero afondar nese tema, senón no pracer para os meus ouvidos que supuxo escoitar sen intermediarios-sen equipo de son ou amplificación-a interpretación das citadas bandas de música. Foi posible distinguir pianísimos, crescendos, diminuendos, unha gama riquísima de timbres e comprobar como a interpretación proposta por cada director se corrrespondía coa intención do colectivo de músicos. Ata os moitos aplausos que houbo do medio millar de espectadores soaban doutro xeito…é que ultimamente estamos demasiado habituados a escoitar todo coa mediación do equipo de son correspondente e que, creo, podería sobrar en bastantes ocasións para goce dos melómanos.
Evidentemente existen instrumentos que foron creados por e para ser amplificados. Unha guitarra, un sintetizador ou un baixo eléctricos necesitan esta intermediación para a súa existencia e se acompañan a unha voz, pois necesariamente ésta precisa de amplificación.

Pero creo que esquencemos que a meirande parte dos instrumentos convencionais foron diseñados para tocar sen ela, simplemente porque non contaban con ese “invento” chamado electricidade que ata ben entrado o século XX practicamente non afectou á actividade musical.Un acordeón, un saxo, unha trompeta, un clarinete, a percusión,… non precisan en absoluto de ser amplificados, o mesmo que os instrumentos de corda que o único que precisan é un espacio axeitado para seren escoitados. A pesares das apariencias a amplificación sonora non “mellora” en ningún caso o son orixinal xa que distorsiona (para ben ou para mal) a interpretación orixinal, esto permite que en moitas ocasións as gravacións dos distintos grupos supere ou non a estos grupos en directo o que na miña opinión pode considerarse unha distorsión ou ata un fraude para o disfrute da arte musical.Eu mesmo que participo nun grupo de música tradicional que non precisa en principio de amplificación, estou comprobando a tortura que supón someterse ás probas de son para soar sempre peor que en acústico… Evidentemente os miles de euros de gasto que supón por actuación os equipos de son poderían evitarse en moitos casos. O público tería que acostumarse a manterse máis en silencio, pero a cambio a maxia do son orixinal e en directo podería pasearse polos seus ouvidos. Tamén está claro que é fundamental adaptar a ubicación do auditorio e o número de público ás características da música e deste xeito ir gañando espazos para a boa música onde sen intermediarios o espectador e o músico poidesen interaccionar libremente. O sinto pero a espectacularidade dós decibelios nos espectáculos de moda non vai comigo, non teño dentro dos meus obxectivos levar un audífono antes dos cincuenta, nin comcisión por contratar a un equipo de son. Non ten máis razón quen más berra, nin a mellor música é a que soa máis forte.



AMPLIFICACIÓN, NO GRACIAS(castellano)


Ayer asistí a un festival de bandas de música : Bembribe, Matamá y Belesar fueron las participantes, bandas populares que demuestran la gran calidad de la aficción musical en nuestra comarca, la profesionalidad de sus directores y el ridículo que supone que el sur de Galicia carezca de una agrupación profesional de músicos o dicho de otro modo que la gran ciudad gallega, Vigo , se permita carecer de ella. Esperemos que a algún político se le ilumine la cabeza y pueda llevar a cabo esta asignatura pendiente de la cultura en las Rías Bajas…Pero ahora no deseo profundizar en ese tema, sino en el placer para mis oídos que supuso escuchar sin intermediarios-sin equipo de sonido o amplificación-la interpretación de las citadas bandas de música. Fue posible distinguir pianísimos, crescendos, diminuendos, una gama riquísima de timbres y comprobar como la interpretación propuesta por cada director se corrrespondía con la intención del colectivo de músicos. Hasta los muchos aplausos que hubo del medio millar de espectadores sonaban de otra manera…y es que últimamente estamos demasiado habituados a escuchar todo con la mediación del equipo de sonido correspondiente y que, creo, podría sobrar en bastantes ocasiones para goce de los melómanos.
Evidentemente existen instrumentos que han sido creados por y para ser amplificados. Una guitarra, un sintetizador o un bajo eléctricos necesitan esta intermediación para su existencia y si acompañan a una voz, pues necesariamente ésta precisa de amplificación.

Pero creo que nos hemos olvidado de que la mayoría de los instrumentos convencionales han sido diseñados para tocar sin ella, sencillamente porque no contaban con ese “invento” llamado electricidad que hasta bien entrado el siglo XX prácticamente no afectó a la actividad musical.Un acordeón, un saxo, una trompeta, un clarinete, la percusión,… no precisan en absoluto de ser amplificados, lo mismo que los instrumentos de cuerda que lo único que precisan es un espacio adecuado para ser escuchados. A pesar de las apariencias la amplificación sonora no mejora en ningún caso el sonido original ya que distorsiona (para bien o para mal) la interpretación original, esto permite que en muchas ocasiones las grabaciones de los distintos grupos supere o no a estos grupos en directo lo que en mi opinión puede considerarse una distorsión o hasta un fraude para el disfrute del arte musical.Yo mismo que participo en un grupo de música tradicional que no precisa, en principio, de amplificación estoy comprobando la tortura que supone someterse a las pruebas de sonido para sonar siempre peor que en acústico… Evidentemente los miles de euros de gasto que suponen por actuación los equipos de sonido podrían evitarse en muchos casos. El público tendría que acostumbrarse a mantenerse más en silencio, pero a cambio la magia del sonido original y en directo podría pasearse por su oído. También está claro que es fundamental adaptar la ubicación el auditorio y el número de público a las características de la música y de esta manera ir ganando espacios para la música en donde sin intermediarios el espectador y el músico pudiesen interaccionar libremente. Lo siento pero la espectacularidad de los decibelios en los espectáculos de moda no va conmigo, no tengo dentro de mis objetivos llevar un audífono antes de los cincuenta, ni comisión por contratar a un equipo de amplificación. No tiene más razón quien más grita, ni la mejor música es la que suena más fuerte.

"O ceguiño de Peinador"

Coa crise e a reducción salarial hai que facer de todo para chegar a fin de mes.Saúdos e bó verán.
http://www.youtube.com/watch?v=Z3gx8nLXl28

DISCURSO DE MARÍA XOSÉ LÓPEZ

De seguido vai o discurso de María Xosé na homenaxe a Henrique Otero

AGRADECEMENTO AO MEU MESTRE HENRIQUE OTERO NO SEU 80 ANIVERSARIO

Eu son María Xosé de Muxicas, e non teño máis título nin tarxeta de presentación cá de ser gaiteira. Hai 34 anos comecei a ser alumna de Henrique Otero, cando non era máis cá unha páxina en branco, onde se podía escribir unha manchea de claves. Estudei no Conservatorio, e, por unha casualidade do destino, fun a primeira persoa en rematar un proxecto que Henrique tiña daquela: estabelecer estudos de gaita oficiais que puxesen ao noso instrumento nun lugar coa mesma consideración cá dos outros instrumentos. Por esta casualidade do destino estou aquí neste momento. O caso é que a porta que Henrique abriu para min, contra o que se puidese pensar – por estar no lugar e nas circunstancias que acabo de expoñer- , non foi un abraiamento pola técnica, non foron exercicios ximnásticos sobre o punteiro, non foi ler e executar mil notas unha detrás de outra sen sentido. Nin tan sequera foi a conciencia de que estabamos “dignificando” a gaita porque xa é digna de seu. Non. A porta que Henrique me abriu, e pola que el xa pasara antes, foi a de me achegar a un instrumento marabilloso, que me sitúa no cerne mesmo da paisaxe, dos costumes, da idiosincrasia deste pobo que dan en chamar Galicia, un instrumento con tantos matices, tanta expresividade, tanta historia, e tanta dignidade, que é moito máis cá un instrumento: é un sinal de identidade. Un instrumento que está no centro mesmo do que somos, que articula toda esa cultura que nos sitúa no mundo cunha linguaxe propia e única, que chegou ata nós nunha corrente subterránea que foron forxando as xeracións pasadas dende o escuro dos tempos e que trae con el a nosa esencia como ente colectivo, forza centrífuga e centrípeta do que fomos, no que somos e do que seremos. Un instrumento có que chegamos ao máis fundo do corazón de propios e estraños, e que nos permite ter un discurso coherente e diferenciado.

Así que hoxe, Henrique, veño aquí agradecerche o teu maxisterio, non só aquel polo que me ensinaches a dar notas no punteiro ou a afinar o ronco. Hoxe quero agradecerche especialmente esa vivencia que ti tiñas da gaita e da música galega, do lugar que ocupaba e que debía ocupar, porque con esa vivencia imprimiches na páxina en branco que eu era daquela un criterio cara ao noso que segue perdurando, e que me permite ter aberta a porta a esta sensibilidade e ao que nós somos. Grazas porque ti mesmo fuches un elo dese saber milenario e porque, transmitíndonolo, permítesnos seguir sendo un elo humilde e minúsculo na corrente imparable do tempo. Grazas por iniciarme nesta maneira de estar no mundo.

No nome dos nosos devanceiros que se gabarían de escoitar as nosas gaitazas- que non gaitiñas- en todos os foros onde nos é dado tocar, no nome das xeracións vindeiras ás que chegarán a túa música e esta maneira de entender o que somos, e sobre todo, no meu nome, grazas Henrique, por ser gaiteiro.

Vigo, 19 de Xuño de 2010 – MARÍA XOSÉ LÓPEZ

CONCURSOS E GAITEIROS

Non sei cando voltarei a participar como xurado nun concurso de gaiteiros.Eu que me sinto gaiteiro, admiro a calquera que coa dignidade debida faga soar unha gaita, e son consciente de que moitos dos gaiteiros que soben a un escenario cando eu estou de xurado son extraordinarios intérpretes e artistas que poderían perfectamente ser xurados tan competentes coma min ou máis se cabe.
Obviamente cando alguén se apunta para un concurso ten que ter a madurez ou humildade necesaria para aceptar o veredicto dun xurado que como todos sabemos é froito das circunstancias particulares de cada ocasión.O que gana ou perde un concurso no é o mellor ou o peor, senón que esa etiqueta é válida para un momento moi concreto nunhas circunstancias determinadas, por iso quizais os concursos son moi bos para quen non teña nada que perder e poda gañar algo, pero poden ser desaconsellables para quen tendo xa un prestixio recoñecido ponse en disposición de que o puntúen nun momento determinado...Estando de xurado e presentándose diante gaiteiros de prestixio con discos e demais só queda abstraerse do curriculum e pensar friamente no momento e nas circunstancias do concurso, na idoneidade do repertorio presentado e por que non, no gusto subxectivo por un tipo de agrupación ou estilo de tocar,...se por enriba coñeces ós gaiteiros ou tes certa amistade con eles a cousa será aínda máis difícil,...polo tanto o concurso debe entenderse como un xogo de rol no que a uns tócalle estar cun papel e a outros con outro, conscientes de que podería ser a inversa pero asumindo ese papel por circunstancias.É curioso como algúns gaiteiros logo do concurso son capaces de disertar e argumentar razóns diversas que poñen en tela de xuízo o resultado,pero eses mesmos non queren nin de lonxe participar sendo xurado de ningún concurso...Eu cando me toca estar de xurado simplemente asumo un rol e procuro aplicar ás bases según o meu criterio ó tempo que lle fago un favor ós organizadores, xa que a máxima contrapartida soen ser as dietas de traslado que cobras despois duns meses se hai sorte...Teño que dicir que tamén houbo moitos gaiteirazos que tras non gañar o concurso asumen ese momento con naturalidade coma “homes” e “mulleres” feitos e dereitos, seguramente con rabia interior, pero cunha dignidade e madurez que os fai verdadeiramente gaiteiros e sen culpabilizar nunca os membros do xurado que coma eles están condicionados nun guión preestablecido polas bases do concurso e circunstancias particulares...a vida sigue e no próximo escenario haberá outra comedia na que teremos quizais outros roles.Sería ideal que todos tiveramos esta percepción dos concursos coma unha oportunidade para disfrutar e xogar xuntos sen pretender ser gañadores antes de participar e sen que ninguén se sinta perdedor porque, aínda que sexa un tópico, o importante é a participación e o moito que se pode aprender e experimentar.

HOMENAXE A HENRIQUE OTERO :GRAZAS A CASE TODOS

Mª Xosé López máis eu fomos os que nos tocou nesta ocasión tirar máis do evento.Creo que podo falar en nome dos dous se manifesto que os que nos sumamos ó acto o fixemos incondicionalmente e dende ó principio.Onte a tarde foi un privilexio contar en primeiro lugar coa colaboración dos participantes que de xeito xeneroso quixeron ter un sitio.Contar coa presenza de tan extraordinarios artistas como persoas é algo que non se pode ver a diario. Luís Caruncho e Bieito Lobariñas trouxeron a frescura das súa regueifas para o mestre, Noitarega amosou unha vez máis a súa calidade e afecto polo homenaxeado, Contracochenos estrearon obras fermosísimas para a ocasión, A agrupación Breogán de Moaña deu conta do afecto sincero e do presente como mestre de Henrique, Juanjo Fernández sorprendeunos a todos coa súa intervención guitarrística...Pola parte máis “académica” foi tamén impresionante a participación: Ernesto Campos estreou un tema con variacións do propio Otero coa colaboración de Xose Oliveira, Xosé Miguélez tamén fixo unha marabillosa interpretación acompañado ó piano por Pablo Diago representando o fito de ser o primeiro titulado superior en música tradicional galega e agradecéndollo explicitamente ó mestre. Rebeca Carrera, a pesar de estar lesionada, tamén achegouse coas súas muletas a participar como público. Non sei que dicir de Beatriz Riobó e de Alejo Amoedo tamén profesores do conservatorio superior dun nivel artístico extraordinario e recoñecido o que non lles impide participar mantendo case o anonimato.Tamén quero destacar que o vicedirector, Jesús, que representaba á dirección do Conservatorio Superior fixo moito máis do que se pode imaxinar por facilitarnos as cousas a pesares de non coñecernos de nada e de levar pouco tempo en Galicia demostrando que a sensibilidade cara á música tradicional non é cuestión de ser máis ou menos nacionalista ou galeguista, senón sobre todo de ser persoa e xente de ben ...Tamén, por que non, teño que agradecerlle ó concelleiro de patrimonio que estivera máis de tres horas con nós aguantando o xeito peculiar de dar as gracias de Henrique e a Francisco Gil Dopazo ás súas palabras en nome da Asociación de gaiteiros galegos.
Quero rematar coa sentida emoción da primeira persoa que concluíu no ano 1982 os estudos de gaita que por aquel entón se impartían : a miña compañeira e co-presentadora do acto Mª Xosé López que foi a que encarnou o sentimento de moitos de nós nas fermosas palabras de agradecemento que adicou a Henrique...Se falei dos que participaron no escenario non menos importantes foron os que se achegaron fisicamente dende toda Galicia ó auditorio Martín Códax e fixeron que a tarde do Sábado 19 de Xuño fora irrepetible: Xosé e Álvaro Seivane, Antón Corral, Rodrigo Romaní,Anxo Pintos , e moitos outros que queirades ou non fóchedes tan importantes nas butacas como os outros no escenario, así como os moitos que sen poder achegarse compartían dende a distancia esa parada no tempo convertida na homenaxe ó gaiteiro do Fragoso polo seu LXXX aniversario. Non podo agradecer case nada á prensa galega ( a excepción de Galicia Hoxe) que tiña cumprida información do evento e non foi quen de adicarlle algo máis que unha nota na axenda...pero cando temos certa idade xa sabemos de sobra que o verdadeiramente importante para as nosas vidas case nunca sale no periódico...

HOMENAXE A HENRIQUE OTERO : MISIÓN IMPOSIBLE

Se por homenaxe entendemos a situación consistente en que unha serie de persoas falen ou fagan algo adicado a unha persoa homenaxeada por calquera circunstancia que o propicie, mentres mantén unha actitude contemplativa e se deixa levar polas emocións temos que concluír que no caso de “ O Gaiteiro do Fragoso” iso é misión imposible.

Henrique Otero chegou á súa propia homenaxe case dúas horas antes de que comezara o acto para que todo estivera ó seu gusto, fixo de anfitrión e de mestre de cerimonias e case deixa sen traballo ós que nos tocara facer de presentadores circunstanciais, elixiu a orde do evento e interveu tantas veces como quixo alongando pola súa conta o acto polo menos corenta minutos xa que durou tres horas fronte as dúas inicialmente previstas.
Todos os que alí estabamos e coñeciamos a Henrique asumimos de inmediato o que estaba a suceder e, o mesmo tempo, sorprendémonos por enésima vez de que o noso mestre seguira trinta anos despois igualiño, coa mesma enerxía e forza que nos anos oitenta.

Tampouco foi estraño para moitos que case rexeitara os agasallos porque “non teño onde metelos”, ou que lle comentara ós Seivane que a palleta que lle puxeran no punteiro que lle regalaron había que amañala mellor, ou que lle dixera ó concelleiro de patrimonio-que aguantou como un campión as tres horas do acto e viña substituíndo o concelleiro de cultura-que despois de traballar cincuenta anos no concello “non era moito”(o agasallo que lle deu)...
Pero Henrique tiña todo previsto (ou iso cría) e para rematar quería que lle tocaran o “cumpleanos feliz”, aínda que no escenario simulou sorprenderse...así é o noso mestre....
Custounos bastante ós Raigames(a primeira banda de gaitas da cidade olívica dirixida por Henrique polo 1982) manternos no anonimato para intentar darlle a única sorpresa da que fomos capaces de saír airosos, e alí estabamos ó remate do acto , trinta anos despois quince representantes daquela agrupación tan pioneira como xenuína que quizais conseguimos abrandar por fin as mostras externas de sensibilidade do mestre e a nosa propia durante uns minutos...

Meus amigos,penso que agasallamos a Henrique dun xeito fermoso e que todos os que participamos temos que sentirnos ben,moi ben, polo que fomos quen de facer, e non só porque conseguimos recoñecerlle o seu maxisterio e a súa importancia na historia da gaita e nas nosa vidas, senón porque foi unha demostración do que un colectivo de xente de ben pode chegar a facer có único interese de manifestar que podemos ser herdeiros e portadores dignos dunha tradición que sigue viva e que pode rexurdir con forza e frescura aíinda que pasen décadas.

La autoridad del profesorado y los políticos

Ahora resulta que se va a legislar para conseguir que los alumnos nos tengan respeto, y nos lo dicen así como si un padre pudiese de la noche a la mañana conseguir el respeto de sus hijos…
Todos sabemos que las personas son respetadas cuando son capaces de ganarse ese respeto. No estoy queriendo decir nada en contra de mis colegas profesores, no me entiendan mal, lo que ocurre es que todos sabemos que por mucha ley que se apruebe, las cosas, en el fondo, no cambiarán nada si los políticos se conformar con lo fácil: legislar un poquito sobre el tema y a dormir tranquilos…pues no señores, no, la cosa no es tan fácil ni el análisis tan simple. Primero de todo habría que investigar, sí, la famosa I+D+I. Investigar para saber qué pasa de verdad, por qué, por ejemplo, hay profesorado actualmente muy respetado por el alumnado y otro que, en cambio, es víctima de toda clase de improperios por ese mismo alumnado. Cuando menos es motivo de reflexión ¿no?.
A lo mejor llegamos a ciertas conclusiones como la de que la mayoría del profesorado de secundaria no posee formación “real” de pedagogía, psicología de la educación…(muchos en una semana o en un mes han conseguido la habilitación como docentes), herramientas básicas para poder lidiar con la gran complicación- es cierto- que esta sociedad heterogénea y mal educada por ella misma y por los medios de comunicación nos demanda cada día a través del alumnado que manifiesta más tarde o más temprano en las aulas los problemas y carencias sociales y familiares.
A lo mejor concluimos también que si el profesor con este complejo panorama tiene que soportar grupos numerosos de alumnos, alumnado que interrumpe constantemente la labor docente pero que el centro educativo no puede derivar o atender aparte por las limitaciones de plantillas y restricciones o porque otras instituciones como los ayuntamientos tampoco articulan medidas suficientes de apoyo a las familias cuando se hace necesario, si además las aulas físicamente apenas pueden contener a treinta o más alumnos grandecitos y hormonalmente bien dotados, si no se pueden hacer todos los desdobles necesarios, grupos de refuerzo o reducir el número de alumnos por aula…si además no existe un sistema riguroso de formación del profesorado que le libere periódicamente de clases para su reciclaje evitando, por ejemplo, que el alumnado esté mucho más preparado que muchos profesores para las nuevas tecnologías, o para adaptarse en todo lo necesario a los nuevos tiempos educativos…No, no es tan fácil como legislar, y de nuevo los políticos llenan sus bocas para convencernos de que una norma legal va a substituir y a solucionar los graves problemas estructurales que provocan todo lo demás .
Muchos somos escépticos de nuevo porque o lo ignoran o nos engañan y ninguno de los dos supuestos es alentador. El problema de la autoridad del profesor no es un problema en sí mismo sino un síntoma de la enfermedad del sistema educativo de este país que pretende lograr en las aulas lo que fuera de ellas contradice, mientras los medios de comunicación mayoritariamente maleducan a nuestros hijos y dan las coartadas perfectas a estos políticos de receta fácil que no son capaces o no quieren poner lo que hay que poner encima de la mesa. Nos comparamos con países que dedican a su educación mucho más presupuesto, países que tienen claro que el futuro de verdad es el de un buen sistema educativo más allá incluso de las aulas, mientras eso no cale en nuestra clase política este país será de tercera división porque dependerá siempre del poder económico y mediático al que quizás le interesa que la gente trabaje, consuma y piense poco aunque sea para bien.

HOMENAXE A ENRIQUE OTERO LXXX ANIVERSARIO.19 DE XUÑO CONSERVATORIO SUPERIOR DE MÚSICA DE VIGO 18 HORAS

Representa a dignificación popular da gaita galega no mundo da música. Primeiro profesor deste instrumento nun conservatorio, gravou recentemente en solitario. Figura de transición entre o gaiteiro tradicional e o gaiteiro músico actual. Membro da banda municipal de música de Vigo pero gaiteiro vocacional. A súa importancia reside en ser o primeiro profesor de gaita galega nun conservatorio oficial (Vigo 1971) . Do seu maxisterio sairán outros tantos profesores gaiteiros (homes e mulleres) que forman xa unha nova xeración de músicos-gaiteiros cunha preparación técnica e cultural distinta ó anterior. Tamén, e como consecuencia do dito, publica o primeiro método de gaita realizado por un gaiteiro: Leccións de Gaita[1]. Contamos con gravacións importantes: catro sinxelos e un LP co seu grupo “OS CRUCEIROS” do que formaba parte dende 1959 xunto con Xesús Portela (irmán de Ricardo). A súa gran dedicación á composición de música para gaita consegue que o seu catálogo estimado de pezas para este instrumento supere as duascentas polo momento. Recentemente gravou en solitario quince das súas obras mais representativas[2]. Enrique Otero viviu de cheo a dictadura española e nela inserta a súa actividade gaiteira, por iso forma parte indiscutible do grupo de gaiteiros e músicos que mantiveron viva a tradición nunha época tan delicada. A pesar do seu carácter independente sempre mantivo un contacto permanente co mundo tradicional, como exemplo a foto elixida por J.L.Calle na que comparte grupo cos irmáns Portela xa no ano 1961[3].


· TESE DE DOUTORAMENTO DE XAIME ESTÉVEZ 2006
· ESTÉVEZ,X.(2008) AS GRAVACIÓNS DA MÚSICA GALEGA (1975-2000).AGADIC-TRISTRAM
[1] Otero Covelo,E.(1978). Leccións de Gaita. Galaxia. Vigo.
[2] Otero,H. (2001). O gaiteiro do Fragoso.Boa music. Vigo.
[3] Calle,J.L. (1988). op. cit. p. 41.

Conservatorios de música: revolución pendente

Conservatorios de música : revolución pendente

Coñezo perfectamente o pasado e o presente destas institucións. No pasado como alumno dende 1974 ata 1991, e como profesor e director no ensino público e tamén no privado (1983-1999).No presente como pai de alumnos....Hai que recoñecer que determinadas cuestións melloraron e non teñen nada que ver co de fai vinte ou trinta anos.A calidade no ensino instrumental é hoxe equiparable en moitas especialidades e centros á de calquera outro punto do Estado, os alumnos poden estudiar moitos anos acadando gran nivel en algúns casos porque o profesorado é importado- cubanos,rusos ou lituanos- (tamén doutras zonas do Estado como a comunidade valenciana) cunha categoría profesional altísima en relación coa tradición que aquí había e que pouco a pouco trasladan os nosos fillos e fillas que empezan ademáis a ser profesores da nova xeración.Este incuestionable cambio de panorama na calidade artística da maioría das especialidades instrumentais non foi acompañada ata agora por un cambio nas estructuras educativas dos conservatorios que permanecen en moitas cuestións ancorados nun pasado decimonónico que ninguén parece querer mover a pesares dos cambios lexislativos que representan as boas intencións non cumpridas en demasiados casos.Pero que aspectos son os que me fan reflexionar así?.Agora vamos a eles.

Difícil compatibilidade dos estudios xerais cós musicais.No pasado era posible facer asignaturas soltas, examinarse por libre á vez que por oficial no mesmo curso, en xuño ou en setembro.Este caos sen embargo permitíunos a moitos adaptar os estudos musicais ás posibilidades de tempo en relación cós estudios de primaria e secundaria.Hoxendía isto é máis complicado e o alumnado ten a obriga implacable de facer cursos completos nos que non hai contemplacións nin clemencia para as situacións de compatibilidade có ensino xeral.O alumnado é machacado por partida dobre nos centros de ensino secundario(algúns optan por ocultar que están no conservatorio para evitar ser estigmatizados negativamente) e nos conservatorios onde os obrigan sen contemplación moitas veces fora de horarios habituais a audicións,exames ou “excursións” extra. Esta situación agrávase porque os horarios de un e de outros parecen estar pensados para castigalos ainda máis e provocar ilóxicos desprazamentos para unha hora nas frías e escuras tardes de inverno...O bacharelato musical de recente implantación quere aliviar este desaguisado poñendo “tellas bonitas” a un edificio mal cimentado porque para chegar a ese bacharelato con un nivel musical aceptable o alumnado ten que pasar o calvario anterior de oito anos de estudos mal planificados.

A Pedagoxía nos Conservatorios tamén é un tema pendente.Pensemos que na formación do profesorado destes centros en xeral non se contempla esta formación salvo como unha maquillaxe, resultado: o profesorado pode ter boas ou nulas capacidades pedagóxicas e como nunha tómbola os pais esperaremos ter un boleto premiado...isto provoca que a rendibilidade do ensino nos conservatorios está ó pairo da boa sorte pero non dunha planificación de mínimos no eido pedagóxico. Esta deriva podemos trasladala á formación e apoio da administración á función directiva-unha das eivas compartidas có ensino xeral-pero neste caso cun matiz adicional porque é sabido que os músicos- como artistas que son- non se educaron ou formaron coa idea de burocratizar o seu traballo, o que provoca que só excepcionalmente ou despois de moitos anos de experiencia podamos falar de equipos directivos eficaces, pola irresponsabilidade da administración educativa que parece contentarse con manter unha situación así, impropia xa, o meu xuizo, dun país que quere estar no contexto europeo.

Se eu fora Conselleiro de educación non dubidaría en traballar polas seguintes medidas :

1.- Creación de centros de secundaria con grupos especiais de alumnos de Conservatorio, nos que se artellaran horarios optimizados nos que o alumnado- por dicir algo concreto- as cinco da tarde marcharan á súa casa con todas as clases(ensino xeral e musical) feitas.Isto ademáis propiciaría que poiderán ter clases de música pola mañán aproveitando debidamente ó profesorado e conservatorios.Ademáis acabaría coa discriminación a este tipo de alumnado e sería unha axuda increíble para a loxística familiar.

2.- Plan especial de optimización pedagóxica nos conservatorios.Nomeando especialistas encargados de apoiar nas planificacións pedagóxicas ós distintos departamentos cun seguimento constante e motivante no que o profesorado tivera un apoio para mellorar a súa función docente en canto a pedagoxía sobre todo dos máis cativos.

3.- Plan de apoio ós equipos directivos e xefes de departamento.Onde tamén houbera unha formación especial planificada e un apoio constante a todos aqueles profesores cunha responsabilidade especial, axudándolles a ser máis competentes e eficaces na súa función coa mellora que suporá para o total do centro educativo.

Como se pode observar non se trata de culpabilizar ós traballadores dos centros, sería inxusto.É o sistema o que está carente de resortes que permitan aproveitar ese capital humano o mellor posible.Son os políticos e os responsables da administración educativa os que poden e deben acometer con firmeza estas reformas.O contrario significa seguir estando á cola na planificación educativa e musical do contexto no que pretendemos pertencer.

No mes de Xullo de 2008(despois dun ano na xefatura de estudios) redactei este artigo-proposta que agora reproduzo aquí xa que está inédito e como veredes ainda é hoxe de máis actualidade.



MEDIDAS URXENTES POLA CALIDADE NO ENSINO SECUNDARIO

Xaime Estévez Vila
Doutor en Ciencias da Educación


Polo que estamos a comprobar últimamente as medidas que pretenden unha calidade na educación parecen estar tomadas dende as alturas pero non a pé de obra.

Cuestións como as novas materias que se introducen,a reducción ou ampliación horaria nalgunha delas,os cambios no curriculo ou no sistema de avaliación,...non deixan de ser unha maquillaxe inútil se antes non se abordan problemas ou cuestións básicas e candentes no día a día dos centros educativos.Engadido a esta falta de “puntería” dos mandatarios políticos por atinar nos verdadeiros problemas na educación deste país,hai colectivos que invirten os seus esforzos en loitar por exemplo contra os “perigros” que acechan ó idioma de Cervantes ou asociacións de pais e nais que tampouco,o meu parecer, saben contribuir a que os políticos se ocupen do verdadeiramente importante....O certo é que para os que estamos “a pé de obra” e visualizamos día a día as verdadeiras dificultades-algunhas delas estructurais- do sistema educativo, non podemos deixar de acumular certa perplexidade cando comprobamos como os distintos signos políticos,e por ende, a clase política en xeral , permanece autista deles ó tempo que se lles enche a boca con etiquetas de proxectos europeos a gran nivel que denotan-cunha análise como esta- a súa falta de visión real dos problemas ou a incompetencia para resolvelos.Con este panorama a desidia e a falta de ilusión da comunidade educativa non pode ir a menos.

Evidentemente a crise da sociedade actual en canto á atención ós menores está na raíz do problema.A lexislación educativa, o que se pretende transmitir ás novas xeracións como bó está en total contradicción coa dinámica social.O poderoso mundo da imaxe e as telecomunicacións está ó marxe da educación dos noso fillos e como se se tratara dunha “patente de corso” os medios asaltan cotidianamente as mentes dos menores sacándolles da cabeza ideas como a solidariedade, a honestidade, o respecto, o saber estar, a dignidade,...ideas que o sistema educativo pretende paradóxicamente inculcarlles.Este é un tema que en sí mesmo daría para moito, ninguén parece querer abrir esa caixa de Pandora. De tódolos xeitos pódense apuntar aquí algunhas medidas concretas para axudar a que os centros de secundaria avancen e senten as bases para unha mellor calidade na educación, quedando pendente sen embargo a verdadeira revolución que suporía poñer patas arriba a unha sociedade que sistemáticamente maleduca os seus cidadáns fora dos centros educativos.

Alumnado,profesorado e equipos directivos van a ser os eixos das seguintes propostas concretas :
Alumnado : o máis urxente é evitar o alumnado entre 14 e 16 anos que non quere estar nos centros de ensino obrigatorio o que se chama “obxectores da educación”. A medida proposta é que podan orientarse hacia centros de Formación Profesional onde comencen xa unha actividade próxima a unha vida profesional, que é o que queren moitos destes alumnos.Podemos estar a falar de un 5-10% do alumnado (dous por aula) que distorsionan permanentemente a actividade docente sendo ademáis un malísimo exemplo e contribuíndo a que outros alumnos emulen as súas actitudes negativas.Orientando debidamente a este alumnado a calidade educativa subiría automáticamente moitos enteiros porque o clima de aprendizaxe sería óptimo en relación co actual.
Profesorado: a desmotivación do profesorado é máis que evidente,unha razón é o punto anterior.Por outra banda é sabido que o trato da administración a un profesor que o da todo e a outro que regatea a súa dedicación é exactamente o mesmo o que non parece ter lóxica e o que contribue a que co paso dos anos se burocratice a función docente. A medida proposta sería alongar a fase de prácticas do novo profesorado ata tres anos(como noutros países)cun seguimento que garantizara a asunción de hábitos competentes, e a defensa obrigada dunha memoria docente cada certo tempo(cinco anos) para o profesorado veterano cun informe favorable da inspección educativa que lle prorrogase ou non o destino conseguido.Todo esto se traduce nun seguimento e apoio permanente da función docente cun control mínimo que impida a desidia e a lei do todo vale, así como o recoñecemento á boa función docente.

Equipo directivo : Na actualidade os equipos directivos dos centros son os “pringados” de turno, a proba é que ninguén quere asumir ningún cargo.Esta situación é esperpéntica e máis esperpéntico é que se manteña.Imaxinemos unha empresa onde os directivos sexan os peores remunerados en relación co seu traballo,que ademáis non teñan ningún tipo de poder sobre as renovacións da plantilla, plantilla que ademáis lles esixe permanentemente que cumplan coas súas obrigas e non lles fagan traballar máis da conta,imaxinemos que non tiveran poder para obrigar os seus operarios a manexar as máquinas ou material tecnolóxico correctamente,onde ademáis os propios traballadores podan pasar a ser con toda probabilidade xefes dos propios directivos no futuro, imaxinemos que esta dirección non ten ningunha influencia nin opinión no futuro da empresa....é difícil de imaxinar ¿verdade?.Pois así é na actualidade,polo menos nos centros de secundaria que coñezo. A medida proposta sería dotar as direccións dos centros de cuotas de poder para poder obrigar a unha reciclaxe ó profesorado que o precise ou poder solicitar a renovación do bó profesorado ou vetar a renovación nese centro do que non cumpla uns mínimos (no caso de profesorado non fixo),tamén poder facer informes positivos para primar ó profesorado eficiente con puntuación adicional.Pero quizais o verdadeiro debate está na profesionalización da función directiva e por suposto na remuneración e compensacións acordes coa súa responsabilidade. Xullo 2008

PARA QUE UN ESTATUTO DE AUTONOMIA?

Galicia ten o seu propio estatuto de autonomía.Un logro histórico truncado primeiramente pola guerra civil e recuperado na etapa democrática.Son moitas as razóns para xustificar este feito e tamén penso que os avances dados polo Estado español nestas últimas décadas teñen moito que ver con esta situación que fixo progresar a cada comunidade sen ter o lastre do centralismo. A Galicia do século XXI ten pouco que ver coa do franquismo,na maioría dos ámbetos temos un nivel de desenvolvemento similar e as veces superior á media do estado. Na educación musical por exemplo nos anos setenta calquera que quixera facer estudos profesionais en serio tiña que marchar de Galicia, eu mesmo tiven que irme a Madrid para facer especialidades que aquí aínda non estaban implantadas nos anos oitenta como musicoloxía. As infraestructuras tamén melloraron en xeral-ainda con eivas históricas na actualidade- nunha ocasión, un ilustre coñecido
meu pariente moi cercano do senlleiro Reveriano Soutullo, saudoume moi enfadado porque se perdera ó chegar a Vigo e non paraba de dicir case chiando "este Vigo me lo han cambiado"...Sen dúbida é moito máis enxebre chegar a aldea de toda a vida e atopar o mesmo de sempre, pero cando os pobos poden medrar con certa autonomía poden cabrear ós visitantes que consideran que o único crecemento lexítimo é o da capital...tamén tiven un profesor no Real Conservatorio de música de Madrid que estaba moi cabreado xa nos anos noventa do século pasado porque as indicacións de tráfico estaban én Galicia tamén en galego (a Galicia do presidente Fraga)...en fin que o españolismo reduccionista que non se sinte orgulloso de que o Estado medre con Harmonía nos distintos territorios, é algo que ven de atrás, de moi atrás.As veces penso que moita xente non superou o trinta e seis...Pero se hai un estatuto de autonomía é sobre todo porque hai unha realidade cultural e histórica distintiva, un patrimonio da humanidade que debemos preservar e difundir.O paradoxo é que haxa un goberno autónomo que lonxe de preservar e difundir a súa propia identidade cultural pretenda obviala e reducila como nunha sorte de suicidio irracional.
A lingua é sen dúbida a bandeira desta cultura galega da que podemos gozar e presumir, pero non só os galegos senón o mundo enteiro, por iso é difícil de aceptar como lexítimas as postura dun goberno galego que só pretende non "ferir" os dereitos dos que reclaman menos cultura galega, menos galego EN GALICIA, porque chegado a este punto PARA QUE QUEREMOS UN GOBERNO AUTÓNOMO?...Algúns pretenden ter unha Galicia "a la carta" na que poder elixir gastronomía,paisaxe,clima...pero non parte da súa cultura,historia e a súa propia fala....iso non pode ser posible porque Galicia é unha e o que queira mergullarse nela ten que facelo con todas as consecuencias lóxicas de quen decide vivir a marabillosa experiencia dun povo cunha cultura propia e unha lingua de seu.
Xaime

¿A QUIÉN QUIERES MÁS A PAPÁ O A MAMÁ?A LINGOA GALEGA É UNHA VENTAXA NON UN PROBLEMA

O que máis me gusta de Feijóo e o ben que fai a jaseosa.Tamén gústame a habilidade que ten el e o seu equipo para crear un problema inexistente como é o de o galego en Galicia.Tamén me gusta comprobar como Manuel Fraga era un conservador intelixente como os que hai no país Vasco ou en Cataluña a quen nunca se lle ocorreu darlle para tras á lingua propia.Eu son bilingüe, pero dos de verdade...non dos hípócritas que o que en realidade son é MONOlingües pero usan o disfraz de demócratas e tolerantes có escaparate dun bilingüismo tolerante...para mín os dous idiomas dos que mamei que son o español e o galego son como un pai e unha nai, precisamente por vía paterna teño ascendencia asturiana e catalana e por vía materna galega ata onde podemos recordar.Teño moita sorte por iso, porque sen dúbida manexar bastante ben dous idiomas dame unhas capacidades, unhas posibilidades e ata un sentido do humor moito máis rico que se só dominara ben(no senso de ter mamado ) unha única lingua.Está claro que o Español é poderoso e grande e que o galego e máis cativo, pero o valor intríseco e o amor que lle profeso non é en absoluto menor,todo o contrario,por ser menos poderoso e autosuficiente teño unha inclinación especial para estar con el defendelo e promocionalo sempre que faga falta.Levo moi mal as imposicións en cuestións de lingua e por iso non estou disposto a que me digan en que debo expresarme cando a mín me gusta "comunicarme" manexando os dous idiomas"maternos" que domino e ata o Inglés cando me deixan.Ogallá souberá algún idioma máis,pero tampouco é que me faga demasiado falta,porque ademáis os músicos manexamos un idioma especial e case universal como a música.Así que ninguén me toque na lingua, pero sobre todo que ninguén se meta coa miña nai porque o amor que sinto por ela non ten que ver co seu peso ou estatura,claro que esa clase de sentimentos e conviccións,como diría Castelao, non se sinten no estómago.Nesas estamos...
Xaime

CUANDO AHORRAR ES PECADO/CANDO AFORRAR É PECADO

Agora resulta que un dos elementos que alonga a crise é o aforro familiar, e ata parece que vaise a penalizar na declaración da Renda este feito.Durante décadas pasei pola rúa Urzaiz de Vigo contemplando unha placa colocada na sucursal da Caixa de aforros Municipal de Vigo (agora Caixanova), a placa dicía "familia que ahorra familia feliz"...

As connotacións positivas do aforro familiar estaban moi arraigadas por aquel entón e cando viñeron os pagos aprazados moitos eran reacios a ter algo sen telo pagado totalmente...có tempo a economía quentouse tanto que era unha excepción o que tiña bens materiais sen pagalos a prazos ou dito doutro xeito sen ter que pagar tributo as entidades de crédito que así tiñan sempre unha tallada do nos disfrute material asegurada...cousas da vida as mesmas entidades de crédito que provocaron a maior crise económica das últimas décadas por dar o que non tiñan, por non ter unha bolsas de aforro que garantira un colchón suficiente en caso de tempos peores...o sentido común manda aforrar en previsión de tempos peores, o marketing deste capitalismo dicta o contrario, os empresarios atrévense a esgrimir o aforro das familias como un mal que lles afecta.O mundo ó revés.

As entidades de crédito non prestan os cartos e ademáis pretenden que tampouco as familias teñan remanente algún.Aforrar é pecado.Eu penso que as panaderías,os comercios de abastecemento básico,os electricistas,fontaneiros,mestres,médicos e toda a xente útil desta sociedade van a seguir existindo con ou sen crise, son os negocios instalados no menos necesario ou innecesario os que poden ser máis afectados,incluidos todos os especuladores.Non vexo mal que as empresas innecesarias ou mal xestionadas pechen e se abran,porque se abrirán, novas empresas necesarias para todos.O mellor a crise ten máis de positivo do que algúns nos queren facer crer.